Nog net op tijd konden we met z'n drieën in de gereedstaande tram springen. Op weg met onze kleinzoon naar het grote Tjaikowski spektakel in de Rotterdamse Doelen dat "De Notenkraker" heet. Ik ga vast zitten met die kleine man terwijl Fred, mijn man en zijn opa, gewapend met drie OV chipkaarten incheckt. Het is zijn allereerste ritje met de tram en hij geniet enorm van alle prikkels die op hem af komen.Vooral het feit dat de tram hoog over een brug heen gaat en hij "net zo hoog als de bomen" door de lucht zweeft.
Van achteruit de tram zie ik haar aankomen; een stevige, in RET uniform gestoken dame van midden veertig. De intonatie waarmee ze zegt: "Uw vervoersbewijs alstublieft" in combinatie met de dreunende stappen die ze op de natte bodem van de tram zet, doen mij vermoeden dat ze haar taak ernstig serieus neemt. Naarmate ze dichterbij komt nemen de geluiden die ze produceert toe. Tot ze "de vraag" ook aan Fred stelt. Hij overhandigt haar drie OV chipkaarten. "Voor wie?" zegt ze, terwijl ze met haar hoofd een staccato knikkend beweginkje maakt en vanonder haar zware wenkbrauwen een klein vorsend rondje met haar ogen maakt. Inwendig grinnik ik om het schouwspel en tegelijk voel ik de spanning toenemen. "Voor mij en mijn vrouw en onze kleinzoon", zegt manlief allervriendelijkst. "Hoe oud?" met hetzelfde hoofdknikje. "Net 4 jaar geworden". Alsof dat er wat toe doet, want ze buldert: "Dat kan niet HË?! Die kaarten staan op naam en dat bent u, dus dat kan niet. Die kaarten staan niet voor niets op naam. Die zijn niet overdraagbaar HË....!!" Een sputter de sputter van mijn man, zijn opa en een verschrikte blik van kleinzoon. Ik overzie de situatie en heb door dat deze dame haar taak zo serieus neemt, dat het nog op een prent (bekeuring) kant uitdraaien. Dus grijp ik in. " "Ik begrijp dat wij ondanks een goede bedoeling in overtreding zijn. Dat spijt ons. Ik snap ook, dat u het recht heeft een sanctie op ons los te laten. Dat zou heel terecht zijn en dat zouden we wel jammer vinden, natuurlijk. En we moeten straks ook nog terug en lopen dan liever geen risico. Hoe kunnen we dat dan nu het beste aanpakken?" Mijn oprechte bedoeling wordt begrepen en de dame wordt ineens een vriendelijke dame met een prettige stem die zeer bereid is - en ook dát is uiteraard haar taak serieus nemen - ons uit te leggen wat het enige juiste recept is in deze. Ik bedank haar hartelijk en beloof de raad op te volgen. Gelukkig ben ik geloofwaardig, want ze zegt nog, terwijl ze alweer doorstapt naar de volgende rij passagiers: "Voor deze keer zal ik het door de vingers zien. En daarmee hebbie wel mazzel".
maandag 27 december 2010
woensdag 20 oktober 2010
Oog voor schoonheid
Ik mag me gezegend prijzen. Het weekend voor Barcelona zijn we zowaar vrij en we besluiten er een Veluwetripje van te maken. De hele natuur is welgezind. Tussen de bomen door, die voor een groot deel van hun zware gebladerte zijn ontdaan, vinden talloze zonnestralen een weg om een schitterend schouwspel te verspreiden. Ze belichten daarmee op een onnavolgbare manier de ragfijne draden, die een joekel van een spin zojuist tot zijn web heeft gecreëerd. Daar hangt hij te bungelen tussen een bijna kale eik en een decennia oude beuk. Je moet er wel even je horizon voor omhoog brengen om deze schoonheid gewaar te worden.
Ook het oor komt aan zijn trekken (of is een oor, in dit geval het mijne, vrouwelijk?) Niet al te ver van de plek waar wij staan, klinkt met een nauwkeurige regelmaat het ritme van wat onmiskenbaar een specht is. Overigens vind ik woodpecker veel mooier klinken voor deze klopgeest. Aan het geluid te horen, heeft ie een holle boomstam te pakken. Het ritme wordt onderbroken zodra hij het kraken van takjes hoort als wij ons bewegen om hem te kunnen zien. Wat niet lukt, helaas.
Ik lig op mijn knieën om hele velden paddestoelen te fotograferen en krijg niet genoeg van al het moois dat de natuur ons zomaar schenkt. "Geluk ligt voor het oprapen", denk ik. "Je hoeft alleen maar te buigen om het te pakken". Wat mooi symbolisch en vooral..... wat systemisch, mijmer ik lekker bij mezelf.
Onze Veluweroute gaat via paleis Het Loo. Waar we niet de enige gasten zijn die dag. Het mooie weer heeft veel mensen op de been gebracht. En ook de tuin van dit paleis omgetoverd in schitterende herfsttinten.
Maar het aller-, allermooiste zie ik, als we weer op weg gaan naar onze geparkeerde auto. We lopen net achter een familie, waarvan een van de gezinsleden in een rolstoel zit. Ze moet erg op de weg letten vanwege de behoorlijke onregelmatigheid van het wegdek. En dan ineens slaakt ze een kreet.....!! Staat meteen stil en dwars op het pad en staart gebiologeerd naar de tegels. Als ik haar blik volg kan ik me haar opperste verbazing voorstellen (en ik weet ook, dat velen zullen denken: moet je je daar nou zo druk over maken...). Vlak voor haar - op dat moment immens ogende - grote wielen ligt een ca. 2 cm. groot natuurwonder een poging te doen zich een veilig heenkomen te vinden. Een rups die ik nog nooit eerder gezien heb. Aanleiding tot een prachtige ontmoeting met deze familie. Mijn hart jubelt, mijn geest is (weer) geïnspireerd en door de verbinding (van mijn ziel) stroomt de Liefde. God wat ben ik dankbaar.
Ook het oor komt aan zijn trekken (of is een oor, in dit geval het mijne, vrouwelijk?) Niet al te ver van de plek waar wij staan, klinkt met een nauwkeurige regelmaat het ritme van wat onmiskenbaar een specht is. Overigens vind ik woodpecker veel mooier klinken voor deze klopgeest. Aan het geluid te horen, heeft ie een holle boomstam te pakken. Het ritme wordt onderbroken zodra hij het kraken van takjes hoort als wij ons bewegen om hem te kunnen zien. Wat niet lukt, helaas.
Ik lig op mijn knieën om hele velden paddestoelen te fotograferen en krijg niet genoeg van al het moois dat de natuur ons zomaar schenkt. "Geluk ligt voor het oprapen", denk ik. "Je hoeft alleen maar te buigen om het te pakken". Wat mooi symbolisch en vooral..... wat systemisch, mijmer ik lekker bij mezelf.
Onze Veluweroute gaat via paleis Het Loo. Waar we niet de enige gasten zijn die dag. Het mooie weer heeft veel mensen op de been gebracht. En ook de tuin van dit paleis omgetoverd in schitterende herfsttinten.
dinsdag 19 oktober 2010
Mens erger je niet, verwonder je slechts......
Mijn vader hield enorm van spelletjes spelen met ons. Mens erger je niet was zijn favoriet. Hij had daarbij voor ons, kinderen, ook een heel moralistisch standpunt. Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel voor het leveren van ZIJN bijdrage aan onze opvoeding. Telkens als je weer net niet je rijtje van vier pionnen op tijd kon vol maken en je als kind de neiging had opstandig te worden van zoveel onhebbelijkheid bij zo'n spelletje; het machteloze gevoel te hebben dat het spelletje een spelletje met jou speelt en je er totaal geen grip op hebt en je op het punt staat uit je vel te springen...... Dán zei onze Pa: "mens erger je niet, verwonder je slechts!"
Het was dié uitspraak waar ik deze week meteen aan moest denken. En ook besefte wat een wijsheid er achter die opmerking zit.
We waren nét geland in Barcelona en namen een taxi naar ons appartement. Manlief had haarfijn uitgezocht wat de gebruikelijke gang van zaken is met betrekking tot het onderwerp TAXI. We hadden in Israël al eens iets meegemaakt en dat zou ons nooit meer overkomen.
Na kris kras door het centrum van Barcelona gecentrifugeerd te zijn, stopte meneer de taxichauffeur. Beduidde in rap Spaans dat we er waren en waar zich ons appartement zou moeten bevinden. Slingerde vervolgens net zo rap aan zijn taximeterstand en rekende ons - zonder te verblikken of verblozen - meer dan de dubbele prijs voor de rit, dan de meterstand had aangegeven.
Nu waren wij daar dus op voorbereid, gezien het zoek- en vindwerk van manlief. En dus riepen wij in koor: "oh nee meneer, die vlieger gaat niet op!" Maar de taximan haalde met zijn allerbeste - en kennelijk nog steeds zeer werkzame - overtuigingsstrategie een geplastificeerd Spaanstalig kaartje uit zijn portier, wees op een regel waar in vette cijfers en letters € 20,- aeroporto op stond, zei geen woord en ging strak voor zich uit zitten kijken. Wat wij ook argumenteerden in alle talen behalve het Spaans, er gebeurde niets meer. Geloof het of niet, maar ik zat weer helemaal in het mens erger je niet gevoel van vroeger. En dus hoorde ik als het ware mijn vader er achteraan fluisteren..........
Nu zou manlief niet manlief zijn zonder zijn computer om alles weer uit te pluizen, maar IK ben agent van politie geweest en had dus in de snelheid van het moment zijn licentienummer, taxinummer en kenteken genoteerd. Die verwondering heeft maar kort geduurd, deze keer. Er was een zeer adequaat ad hoc handelen voortkomend uit een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Waarmee we hopen te voorkomen dat andere naïeve zielen hetzelfde lot wacht.
Het was dié uitspraak waar ik deze week meteen aan moest denken. En ook besefte wat een wijsheid er achter die opmerking zit.
We waren nét geland in Barcelona en namen een taxi naar ons appartement. Manlief had haarfijn uitgezocht wat de gebruikelijke gang van zaken is met betrekking tot het onderwerp TAXI. We hadden in Israël al eens iets meegemaakt en dat zou ons nooit meer overkomen.
Na kris kras door het centrum van Barcelona gecentrifugeerd te zijn, stopte meneer de taxichauffeur. Beduidde in rap Spaans dat we er waren en waar zich ons appartement zou moeten bevinden. Slingerde vervolgens net zo rap aan zijn taximeterstand en rekende ons - zonder te verblikken of verblozen - meer dan de dubbele prijs voor de rit, dan de meterstand had aangegeven.
Nu waren wij daar dus op voorbereid, gezien het zoek- en vindwerk van manlief. En dus riepen wij in koor: "oh nee meneer, die vlieger gaat niet op!" Maar de taximan haalde met zijn allerbeste - en kennelijk nog steeds zeer werkzame - overtuigingsstrategie een geplastificeerd Spaanstalig kaartje uit zijn portier, wees op een regel waar in vette cijfers en letters € 20,- aeroporto op stond, zei geen woord en ging strak voor zich uit zitten kijken. Wat wij ook argumenteerden in alle talen behalve het Spaans, er gebeurde niets meer. Geloof het of niet, maar ik zat weer helemaal in het mens erger je niet gevoel van vroeger. En dus hoorde ik als het ware mijn vader er achteraan fluisteren..........
Nu zou manlief niet manlief zijn zonder zijn computer om alles weer uit te pluizen, maar IK ben agent van politie geweest en had dus in de snelheid van het moment zijn licentienummer, taxinummer en kenteken genoteerd. Die verwondering heeft maar kort geduurd, deze keer. Er was een zeer adequaat ad hoc handelen voortkomend uit een groot gevoel voor rechtvaardigheid. Waarmee we hopen te voorkomen dat andere naïeve zielen hetzelfde lot wacht.
donderdag 26 augustus 2010
Weer naar school..............
In de regio Rotterdam wapperen op heel veel plekken de bekende blauwe spandoeken weer: DE SCHOLEN ZIJN WEER BEGONNEN. Matig uw snelheid.
Ik betrap mezelf erop dat ik met enige weemoed ineens aan school terug moet denken. School en naar school gaan heb ik altijd fijn gevonden. Het was er fijn; gezellig, veilig, duidelijk, ordelijk en ik kwam dagelijks met nieuwe inzichten thuis. Op de kleuterschool was ik meteen heel leergierig en wist ik al dat ik later voor de klas wilde staan. Het leek me geweldig om andere mensen ook iets te kunnen leren.
Leren betekende voor mij onder andere, dat ik mee kon denken en praten over allerlei onderwerpen die me bezig hielden. Ze noemden mij "wijsneus" en....: "dat is toch geen kinderpraat". Mensen fascineren mij al mijn hele leven. Mijn vader en moeder, de beide juffen op de kleuterschool. Waarom was de ene zo lief en aardig en had de andere zo'n zuur vertrokken gezicht en was altijd chagrijnig? En toen al leefde ik me in. Was ze ziek, verdrietig, boos, of nog iets anders. Lag het aan mij, dat ze zo bits en fel kon praten? En waarom dan?? Veel jaren later wist ik dat ze reuma had en altijd pijn (ik realiseer me nu pas, hoe jong ze geweest moet zijn, dat ze dat al had. Tja.....).
Leren betekende toen ook al: mezelf ontwikkelen en naar een hogere staat van bewustzijn brengen. Niet alleen mentaal, maar vooral ook door mezelf beter te leren kennen. Het was - heel metaforisch - een soort Jacobsladder beklimmen. Steeds dichterbij dat Hogere Grotere komen. Vanuit een intens verlangen. Dat zag ik als een levensvisie. Ja,......écht waar. Al op de kleuterschool!! Een soort Heilige Taak.
Die interesse in mensen en de behoefte (je zou het bijna een verslaving kunnen noemen) om mezelf te blijven ontwikkelen in wederkerigheid, heeft vorm gekregen in de NLP trainer en coach/mensbegeleider die ik ben. En in die zin heeft de kinderdroom zich verwezenlijkt: in wezen sta ik "voor de klas". De ruim 20 jaar NLP ervaring heeft zich de afgelopen jaren vloeiend gemixt met de zachte, liefdevolle en intense mogelijkheden van het Systemisch Werk. Dat maakt dat onze opleidingen door nagenoeg alle cursisten als intens, diepgaand en soms zelfs als levensvernieuwend worden ervaren. Dichter bij hun eigenheid gekomen, de Kern van wie je in wezen bent. Met veel humor, en soms met een traan.
De juist achter ons liggende zomeropleiding in Portugal is daar weer een schitterend voorbeeld van. En ook voor ons, trainers en assistenten, is het een vreugde om mensen zo in proces te zien en te zien groeien.
Wij hebben geen blauwe spandoeken. Wij doen het met deze Nieuwsbrief: "De nieuwe NLP opleidingen van het Tarázát Instituut gaan weer van start". En in dit geval niet: matig uw snelheid. Nee......., met gezwinde spoed richting Barbizonlaan. Dan kan je er nog bijzijn!!
Ik betrap mezelf erop dat ik met enige weemoed ineens aan school terug moet denken. School en naar school gaan heb ik altijd fijn gevonden. Het was er fijn; gezellig, veilig, duidelijk, ordelijk en ik kwam dagelijks met nieuwe inzichten thuis. Op de kleuterschool was ik meteen heel leergierig en wist ik al dat ik later voor de klas wilde staan. Het leek me geweldig om andere mensen ook iets te kunnen leren.
Leren betekende voor mij onder andere, dat ik mee kon denken en praten over allerlei onderwerpen die me bezig hielden. Ze noemden mij "wijsneus" en....: "dat is toch geen kinderpraat". Mensen fascineren mij al mijn hele leven. Mijn vader en moeder, de beide juffen op de kleuterschool. Waarom was de ene zo lief en aardig en had de andere zo'n zuur vertrokken gezicht en was altijd chagrijnig? En toen al leefde ik me in. Was ze ziek, verdrietig, boos, of nog iets anders. Lag het aan mij, dat ze zo bits en fel kon praten? En waarom dan?? Veel jaren later wist ik dat ze reuma had en altijd pijn (ik realiseer me nu pas, hoe jong ze geweest moet zijn, dat ze dat al had. Tja.....).
Leren betekende toen ook al: mezelf ontwikkelen en naar een hogere staat van bewustzijn brengen. Niet alleen mentaal, maar vooral ook door mezelf beter te leren kennen. Het was - heel metaforisch - een soort Jacobsladder beklimmen. Steeds dichterbij dat Hogere Grotere komen. Vanuit een intens verlangen. Dat zag ik als een levensvisie. Ja,......écht waar. Al op de kleuterschool!! Een soort Heilige Taak.
Die interesse in mensen en de behoefte (je zou het bijna een verslaving kunnen noemen) om mezelf te blijven ontwikkelen in wederkerigheid, heeft vorm gekregen in de NLP trainer en coach/mensbegeleider die ik ben. En in die zin heeft de kinderdroom zich verwezenlijkt: in wezen sta ik "voor de klas". De ruim 20 jaar NLP ervaring heeft zich de afgelopen jaren vloeiend gemixt met de zachte, liefdevolle en intense mogelijkheden van het Systemisch Werk. Dat maakt dat onze opleidingen door nagenoeg alle cursisten als intens, diepgaand en soms zelfs als levensvernieuwend worden ervaren. Dichter bij hun eigenheid gekomen, de Kern van wie je in wezen bent. Met veel humor, en soms met een traan.
De juist achter ons liggende zomeropleiding in Portugal is daar weer een schitterend voorbeeld van. En ook voor ons, trainers en assistenten, is het een vreugde om mensen zo in proces te zien en te zien groeien.
Wij hebben geen blauwe spandoeken. Wij doen het met deze Nieuwsbrief: "De nieuwe NLP opleidingen van het Tarázát Instituut gaan weer van start". En in dit geval niet: matig uw snelheid. Nee......., met gezwinde spoed richting Barbizonlaan. Dan kan je er nog bijzijn!!
dinsdag 12 januari 2010
Zichzelf ontdekken
Vandaag mocht ik mij gelukkig prijzen: de kleine Tim kwam bij ons op de Ambiance omdat zijn mama, voor ’t eerst na haar lange zwangerschapsverlof, een kijkje in de maatschappij mocht gaan nemen. Nou ja,...... mocht. Zoiets is meestal noodzaak, tegenwoordig.
Ik was er in elk geval heel gelukkig mee. In zijn comfortabele “zit-, hang-, wipstoeltje” stond hij naast mijn laptop op mijn bureau. Kleine pruttelgeluidjes makend waarbij hij van die schattige belletjes wist te blazen. En dan die ógen..... Vol verbazing over het wonder dat hij aan zijn eigen lijfje ontdekt: zijn handjes. Van die kleine garnalen vingertjes aan een handje dat met een klein kneepje aan zijn armpje geschroefd lijkt te zitten. Niet begrijpend dat hij zelf de regie voert over de bewegingen die hij zijn eigen handjes laat maken.
Ik was er in elk geval heel gelukkig mee. In zijn comfortabele “zit-, hang-, wipstoeltje” stond hij naast mijn laptop op mijn bureau. Kleine pruttelgeluidjes makend waarbij hij van die schattige belletjes wist te blazen. En dan die ógen..... Vol verbazing over het wonder dat hij aan zijn eigen lijfje ontdekt: zijn handjes. Van die kleine garnalen vingertjes aan een handje dat met een klein kneepje aan zijn armpje geschroefd lijkt te zitten. Niet begrijpend dat hij zelf de regie voert over de bewegingen die hij zijn eigen handjes laat maken.
donderdag 7 januari 2010
Nu al Lente
Vandaag heb ik echt een vreugdekreet(je) geslaakt van opperste verwondering. LAMMETJES...!! Hier in Portugal op Drie Koningen. Een veld vol lammetjes. Ze mekkeren in alle toonhoogten en ritmes tussen de oude olijfbomen. Wat een feest.
Ik vraag in mijn beste Portugees aan de schaapherder of dit normaal is. Nee hoor, zegt hij, absoluut niet. Net zo abnormaal als al die regen die er de laatste weken is gevallen. De hele natuur is in de war, mevrouw.
Die regen is balen, maar mijn dag kan in elk geval niet meer stuk.
Ik vraag in mijn beste Portugees aan de schaapherder of dit normaal is. Nee hoor, zegt hij, absoluut niet. Net zo abnormaal als al die regen die er de laatste weken is gevallen. De hele natuur is in de war, mevrouw.
Die regen is balen, maar mijn dag kan in elk geval niet meer stuk.
Het oude Jaar
Het afgelopen jaar is in een record tempo voorbij gevlogen. Het record zit ’m daadwerkelijk in mijn tempo beleving. De ene ervaring is nog maar nauwelijks volledig tot mijn bewustzijn doorgedrongen of de volgende dient zich alweer aan. En zo is het dan alweer een paar dagen 2010 en is de Oudejaarsavond inmiddels een herinnering.
Een hele bijzondere herinnering trouwens. Onze driejarige kleinzoon zou om middernacht uit zijn bedje gehaald worden om bij het vuurwerk te mogen zijn. In de voorbereiding op deze happening tracht zijn vader hem uit te leggen wat hem dan te wachten staat. Ik weet nog uit eigen ervaring hoe ingewikkeld ik dat vond. In zijn uitleg van het “waarom” van het vuurwerk, zei hij, dat wij – grote mensen – dan de boze geesten verjagen. Na enige seconden stilte waarin diep was nagedacht, vroeg de kleinzoon: “Waar naartoe dan, papa??”
Zó ingewikkeld hebben mijn zonen het mij gelukkig nooit gemaakt.
Een hele bijzondere herinnering trouwens. Onze driejarige kleinzoon zou om middernacht uit zijn bedje gehaald worden om bij het vuurwerk te mogen zijn. In de voorbereiding op deze happening tracht zijn vader hem uit te leggen wat hem dan te wachten staat. Ik weet nog uit eigen ervaring hoe ingewikkeld ik dat vond. In zijn uitleg van het “waarom” van het vuurwerk, zei hij, dat wij – grote mensen – dan de boze geesten verjagen. Na enige seconden stilte waarin diep was nagedacht, vroeg de kleinzoon: “Waar naartoe dan, papa??”
Zó ingewikkeld hebben mijn zonen het mij gelukkig nooit gemaakt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
