Nog net op tijd konden we met z'n drieën in de gereedstaande tram springen. Op weg met onze kleinzoon naar het grote Tjaikowski spektakel in de Rotterdamse Doelen dat "De Notenkraker" heet. Ik ga vast zitten met die kleine man terwijl Fred, mijn man en zijn opa, gewapend met drie OV chipkaarten incheckt. Het is zijn allereerste ritje met de tram en hij geniet enorm van alle prikkels die op hem af komen.Vooral het feit dat de tram hoog over een brug heen gaat en hij "net zo hoog als de bomen" door de lucht zweeft.
Van achteruit de tram zie ik haar aankomen; een stevige, in RET uniform gestoken dame van midden veertig. De intonatie waarmee ze zegt: "Uw vervoersbewijs alstublieft" in combinatie met de dreunende stappen die ze op de natte bodem van de tram zet, doen mij vermoeden dat ze haar taak ernstig serieus neemt. Naarmate ze dichterbij komt nemen de geluiden die ze produceert toe. Tot ze "de vraag" ook aan Fred stelt. Hij overhandigt haar drie OV chipkaarten. "Voor wie?" zegt ze, terwijl ze met haar hoofd een staccato knikkend beweginkje maakt en vanonder haar zware wenkbrauwen een klein vorsend rondje met haar ogen maakt. Inwendig grinnik ik om het schouwspel en tegelijk voel ik de spanning toenemen. "Voor mij en mijn vrouw en onze kleinzoon", zegt manlief allervriendelijkst. "Hoe oud?" met hetzelfde hoofdknikje. "Net 4 jaar geworden". Alsof dat er wat toe doet, want ze buldert: "Dat kan niet HË?! Die kaarten staan op naam en dat bent u, dus dat kan niet. Die kaarten staan niet voor niets op naam. Die zijn niet overdraagbaar HË....!!" Een sputter de sputter van mijn man, zijn opa en een verschrikte blik van kleinzoon. Ik overzie de situatie en heb door dat deze dame haar taak zo serieus neemt, dat het nog op een prent (bekeuring) kant uitdraaien. Dus grijp ik in. " "Ik begrijp dat wij ondanks een goede bedoeling in overtreding zijn. Dat spijt ons. Ik snap ook, dat u het recht heeft een sanctie op ons los te laten. Dat zou heel terecht zijn en dat zouden we wel jammer vinden, natuurlijk. En we moeten straks ook nog terug en lopen dan liever geen risico. Hoe kunnen we dat dan nu het beste aanpakken?" Mijn oprechte bedoeling wordt begrepen en de dame wordt ineens een vriendelijke dame met een prettige stem die zeer bereid is - en ook dát is uiteraard haar taak serieus nemen - ons uit te leggen wat het enige juiste recept is in deze. Ik bedank haar hartelijk en beloof de raad op te volgen. Gelukkig ben ik geloofwaardig, want ze zegt nog, terwijl ze alweer doorstapt naar de volgende rij passagiers: "Voor deze keer zal ik het door de vingers zien. En daarmee hebbie wel mazzel".
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten