Zichzelf ontdekken

Vandaag mocht ik mij gelukkig prijzen: de kleine Tim kwam bij ons op de Ambiance omdat zijn mama, voor ’t eerst na haar lange zwangerschapsverlof, een kijkje in de maatschappij mocht gaan nemen. Nou ja,...... mocht. Zoiets is meestal noodzaak, tegenwoordig.

Ik was er in elk geval heel gelukkig mee. In zijn comfortabele “zit-, hang-, wipstoeltje” stond hij naast mijn laptop op mijn bureau. Kleine pruttelgeluidjes makend waarbij hij van die schattige belletjes wist te blazen. En dan die ógen..... Vol verbazing over het wonder dat hij aan zijn eigen lijfje ontdekt: zijn handjes. Van die kleine garnalen vingertjes aan een handje dat met een klein kneepje aan zijn armpje geschroefd lijkt te zitten. Niet begrijpend dat hij zelf de regie voert over de bewegingen die hij zijn eigen handjes laat maken.

Nu al Lente

Vandaag heb ik echt een vreugdekreet(je) geslaakt van opperste verwondering. LAMMETJES...!! Hier in Portugal op Drie Koningen. Een veld vol lammetjes. Ze mekkeren in alle toonhoogten en ritmes tussen de oude olijfbomen. Wat een feest.

Ik vraag in mijn beste Portugees aan de schaapherder of dit normaal is. Nee hoor, zegt hij, absoluut niet. Net zo abnormaal als al die regen die er de laatste weken is gevallen. De hele natuur is in de war, mevrouw.

Die regen is balen, maar mijn dag kan in elk geval niet meer stuk.

Het oude Jaar

Het afgelopen jaar is in een record tempo voorbij gevlogen. Het record zit ’m daadwerkelijk in mijn tempo beleving. De ene ervaring is nog maar nauwelijks volledig tot mijn bewustzijn doorgedrongen of de volgende dient zich alweer aan. En zo is het dan alweer een paar dagen 2010 en is de Oudejaarsavond inmiddels een herinnering.

Een hele bijzondere herinnering trouwens. Onze driejarige kleinzoon zou om middernacht uit zijn bedje gehaald worden om bij het vuurwerk te mogen zijn. In de voorbereiding op deze happening tracht zijn vader hem uit te leggen wat hem dan te wachten staat. Ik weet nog uit eigen ervaring hoe ingewikkeld ik dat vond. In zijn uitleg van het “waarom” van het vuurwerk, zei hij, dat wij – grote mensen – dan de boze geesten verjagen. Na enige seconden stilte waarin diep was nagedacht, vroeg de kleinzoon: “Waar naartoe dan, papa??”

Zó ingewikkeld hebben mijn zonen het mij gelukkig nooit gemaakt.