Afgelopen maandag was het weer zover. Het mooiste Kerstconcert in de Doelen van Rotterdam. Gegeven door het enorme koor Deo Cantemus. Mijn moeder kijkt daar al maanden lang naar uit. En ik kan haar geen groter plezier doen, dan haar meenemen naar deze spectaculaire "happening". Als een klein kind dat op schoolreisje mag, zit ze dan klaar om mee te mogen. Aandoenlijk gewoon. Elk detail zuigt ze in zich op. Als onmiskenbare mismatcher vallen haar het eerst díe dingen op, die ze mist of uit de toon vallen. Zoals de harp, de ongepoetste schoenen van de dirigent en het ongestreken colbert van een van de dirigenten. Met een volume die doet vermoeden dat ze voor een microfoon staat, maakt ze haar misnoegen kenbaar. Maar ook de prachtige bloemstukken, de verwondering over de nieuwe zaal. En vooral haar enorme meeleven vanwege het feit, dat zoveel mensen van zover gekomen zijn door dit erbarmelijke weer.
Dan zet het koor in. Ze zingt uit volle borst mee met de samenzang. En bij het "Ere zij God", komt haar witte zakdoekje uit haar tasje tevoorschijn. Ik ben geraakt. Vooral als ze zegt: "Hoe vaak zullen we dit nog samen doen, Wil....?" In de koffiepauze is ze zo enthousiast, dat ze zo mee kan doen aan een rollatorrace voor bejaarden. Een fysiologie van heb ik jou daar. Ze stevent rechtstreeks af op de leden van het mannenkoor uit Urk. Om haar dankbaarheid te betuigen.
Als ik haar weer veilig en wel tegen middernacht weer in haar huisje afzet, ben ik vervuld met een enorme blijheid en dankbaarheid. Moeder,....... wat weet je me toch keer op keer te verbazen!!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten