Schoonheid

IJspegels

Een kristallen klokkenspel gevormd door Mother Nature

De dag voor Kerst

Fred en ik hebben vandaag de Kerstboodschappen gedaan. Op 2e Kerstdag komen alle kinderen met de 3 kleinkids en daar kijken we erg naar uit. Blij met onze aankopen en het feit dat de drukte gelukkig erg mee viel, rijden we via de Ambiance naar huis. In het kleine park dat tegen de Rotte aanligt, vlakbij de Molen aan de Rottekade, ligt de sneeuw nog ongerept in de zon te schitteren. Maar wat zie ik dan......?! Tegen een van de reusachtige Platanen liggen kriskras over elkaar een hoop kerstbomen in alle varianten. Met en zonder kruis, of ingepakt in een netje. Blauwsparren, Nordmannen, en doodgewone (nou ja.....) sparren (die meestal denneboom worden genoemd). De kerstbomenverkoper is bezig zijn hekwerken op zijn vrachtwagen te laden en zijn caravannetje achter zijn mercedes te koppelen. Tja...... Wat een trieste aanblik. Overbodig, niet gewenst, te veel of misschien nog wel anders. Van hun worteltjes gezaagd om niet te kunnen verwezenlijken waarvoor ze bestemd waren. In een laterale chunk gaan mijn gedachten ook even naar alle (al dan niet zwangere) geiten en schapen. Ik word er koud van.

Haar mooiste moment van het jaar

Afgelopen maandag was het weer zover. Het mooiste Kerstconcert in de Doelen van Rotterdam. Gegeven door het enorme koor Deo Cantemus. Mijn moeder kijkt daar al maanden lang naar uit. En ik kan haar geen groter plezier doen, dan haar meenemen naar deze spectaculaire "happening". Als een klein kind dat op schoolreisje mag, zit ze dan klaar om mee te mogen. Aandoenlijk gewoon. Elk detail zuigt ze in zich op. Als onmiskenbare mismatcher vallen haar het eerst díe dingen op, die ze mist of uit de toon vallen. Zoals de harp, de ongepoetste schoenen van de dirigent en het ongestreken colbert van een van de dirigenten. Met een volume die doet vermoeden dat ze voor een microfoon staat, maakt ze haar misnoegen kenbaar. Maar ook de prachtige bloemstukken, de verwondering over de nieuwe zaal. En vooral haar enorme meeleven vanwege het feit, dat zoveel mensen van zover gekomen zijn door dit erbarmelijke weer.
Dan zet het koor in. Ze zingt uit volle borst mee met de samenzang. En bij het "Ere zij God", komt haar witte zakdoekje uit haar tasje tevoorschijn. Ik ben geraakt. Vooral als ze zegt: "Hoe vaak zullen we dit nog samen doen, Wil....?" In de koffiepauze is ze zo enthousiast, dat ze zo mee kan doen aan een rollatorrace voor bejaarden. Een fysiologie van heb ik jou daar. Ze stevent rechtstreeks af op de leden van het mannenkoor uit Urk. Om haar dankbaarheid te betuigen.
Als ik haar weer veilig en wel tegen middernacht weer in haar huisje afzet, ben ik vervuld met een enorme blijheid en dankbaarheid. Moeder,....... wat weet je me toch keer op keer te verbazen!!